KAVRUK RUHLU ÇOCUK! (Seslendirilen şiir)

KAVRUK RUHLU ÇOCUK!
Yüzü güneşten yanmış
Ruhu kavruk bir çocuk şehre indiğinde
Şehirdeki tüm beyazlar
Sevinç naraları atmakta
”Birbirimizi ezmeye
Birbirimizi yemeye çalışmaktan kurtulduk” diye!
Köyden inen kavruk ruhlu çocuk
İştahını kabartmakta şehrin.
Şehirde bir cümbüş
Şehirde bir rahatlama!
İşlerin tersine dönmesi an meselesi
Ruhu kavruk çocuk
Simsiyah yüzüne
Hiçbir şey sürmeden
Olanca köylülüğüyle
Geçmişini serip altına
Oturur beyazların
Beyaz şehirlilerin
Hiç sarsılmayacağını sandıkları
O görkemli tahtına!
Şehirde bir hengamedir gider
Alır başını şehirlilerin!
Şehirliler başsız
Şehirliler çapsız!
Her şey aslına nasıl rücu etmez?
Şehir kıyamet yerinden farksız!
Şehirlilerin benimsemediği
Ve köylü olmaktan da utananlar için
Şehir arasat
Şehir boşlukta kaynayan bir kazan
Kavruk yüzlü çocuk sebep buna
Ortalık karışmadan
Çekidüzen gelmez şehre diye
Küçük çaplı depremler
Ve sevimsiz yağmurlar
Çöker şehrin üstüne!
Şehir döngüde
En çok arasattakiler mağdur
Ve hak ediyorlar da
Altta kalmayı…

M’S