OYALANIYORUM KARANLIĞIMLA

OYALANIYORUM KARANLIĞIMLA

ve ben de oyalanacak birşey buldum biliyor musun?

yıldızları seyretmiyorum artık

güneşle zaten değildim yaren

sırtımı yaslayacağım duvarlar sökün etti

karanlığına gömüldükçe yoklukların

oyalanıyorum işte

kendimden emin olmayan adımlarla garkoluyorum içine

içine işliyorum zifiri dünyanın

benden bihaber olsa da!

beni uyutmuyormuş

sorgulamıyormuş

yargılamıyormuş

sana ne!

sen karanlık değilsin ki?

bilmezsin tılsımını karanlıgın

gecenin siyahına tuş olmadın

taş olmadın dört duvar arasında

karanlık sorgulamaz

aydınlıksın

aydın bir yüz istersin

şeffaf ve atılgan

hep sana!

sen aydınlanırsın da bir gün

çekilince karanlığım üzerimden

güneş değil

toprak örter üstümü!

01.10

24.03.12

{fcomment}