ELLERİM OLMASA ÖLMEYECEKTİM

 
 
ELLERİM OLMASA ÖLMEYECEKTİM
Ultraviyole bakışlarından korunmak için
Ruhuma koruyucu maskeler giydirdim.
Hüzün tokluğuna yaşıyordum,
Hüznün anılarda kaldı şimdi
Soyup soğana çevirdiğin duygularım
Sığ korkularımdan cesaret alarak döktü içindekileri
İçindekilere bakınca artık okunmaya değer bulamadığım bir kitap gibiydim
Kılamadığım her namazı hesabına yazdımsa
Bu benim hesap kitap bilmediğimdendi
Hesapsız yaşadığından değil.
Haraç-mezat mezarlığında bir ölüysem ben
Kefenimi çalmaya cüret edecek kadar saf insanlar geldiler
Başım sağolsuna!
Sağ olsaydı başım
Sağımdan verilseydi defterim,
Belki bu kadar ölmezdim
Kim bilebilir ki senden başka benim öldüğümü?
Yas tutmadığın ölümümü kim bilebilir?
Kimden istesem çay veriyor bana
Ölüye çay?
Çok ilginç değil aslında senden başkasına!
Sadece uçurumdan yuvarlanırken tuttuğun ellerim olmasa
Öldüğüme ben de inanacağım,
Sen gibi!
Tünelimin ucunu kendi ellerimle kapattığım günden beri
Ellerim hala hatırlıyor
Gözlerindeki korkuyu
Düşerkenki
Uçurumdan…
Savaşmak böyle bi’şey değildi
Savaşırken ölmek değildi benimkisi
Sözlerinden kaydım önce
Gözlerinden,
Ellerimden kaymadan önceydi.
Ellerimden kaymış olsaydın,
Bırakmış olsaydım
Aldanmasaydı ellerim gözlerindeki telaşa
Ben ölmemiş olacaktım
Ve kimse bana çay ikram etmiyor olacaktı
Ruhumdaki maskeler sökün etmez artık
Soyunmam kirlerimden
Yakar diye ultraviyole bakışların!
M’S