ÖNÜM ARKAM ÖLÜM

 
 
ÖNÜM ARKAM ÖLÜM
Birden çekildi ışıklar
Mahşer yeri karanlığı 
Ağardı gözümün önü
Ömür şeridi gibi geçti önümden
Ekmek bekleyen eşim
Şefkat bekleyen çocuğum
Hücrelerimde bir telaş
Yanıyor muyum? 
Yakıyor muyum yürekleri belli değil!
Arşa fırlıyor feryatlar
Yerin yedi kat altından…
Yalnız mıyım? Asla!
Yetmiş milyon tek yürek!
Oysa ben yalnız ölüyorum.
İçime işleyen dualar
İçinden geçtiğim insanlar var
Çığlıklarım elini uzatıyor
Nereye dokunsam karanlık
Nereye sokulsam ölüm!
Sırt sırta versem ne?
Önüm arkam hep ölüm!
Ben giderim
Yoluma güller döker belki Yaradan!
M!S