SAHTE İNSANLARIZ BİZ!
Kaç yiğit çıkar ki içimizden Bir yiğide sayfalar dolusu methiye dizerken Başka yiğitler ölmesin diyerek...
Kaç yiğit çıkar ki içimizden Bir yiğide sayfalar dolusu methiye dizerken Başka yiğitler ölmesin diyerek...
Biraz da yağmur yağmalıydı Yaprakların boynunu bükmesine bakmadan Toprağın çatlayan dudaklarına ağmalıydı Yağmur deli gibi...
Sokul koynuna düş bilmez satırların Kalbi mi olurmuş deme Kelimeler kırılır sonra Ve batar dimağına...
Çekilir köşesine bölünen Yarıda kalan hayat Gece başka Gün başka böler Ve çöker kimi yorgunluk...
Açık saçık sözleri İçine hapseder kalemin Kendisi olmaya cesaret edemeyen Ruhsuz şairler! Aç duyguları besler...
Elimizden geldiği kadar insanız Elinden geldiği kadar insan olana Dört dörtlük insanlık dersi verecek Onlardan...
Ey kalbim! Yenileceksen kendine yenil! Yenilenmek varsa işin ucunda! Akarsu gibi ol, arın kirlerinden İstila...
Önce unutmayı öğrenmeli insan Unutulmak öğretilir zaten! Vazgeçmeyi de öğrenmeli! Arkasına bakarak yürüyenlerin vefalı Önüne...
Sözünden ateş çıkaran adam Yangın yerine çevirdin de kendini Kül olmayı başaramadın! Sele verdin, yele...
Ben en çok dikenli otları sevdim Çiçeği olsa da uzaktan dalarsın seyre Yalnızca karınca gibi...